NOVAS DESDE CAMBRE

Ir á folga é un dereito

Escrito por Manuel Lago o 10/11/2012 

A folga é un poderoso instrumento de civilización porque as condicións de traballo e de vida que hoxe gozamos débense, en boa medida, ás miles de folgas realizadas por millóns de traballadores en decenas de países ao longo da historia da humanidade. Un historiador non tería demasiada dificultade en seguir o rastro dos nosos dereitos laborais de hoxe nese fío vermello de folgas que, de levalo ata o final, chegaría á arqueoloxía, porque a primeira folga da que se ten referencia realizouse no antigo Exipto fai 3.178 anos.

A xornada de oito horas, o dereito a negociar convenios colectivos, as vacacións, o dereito á saúde laboral, a igualdade e a non discriminación, cobrar cando se está enfermo, ter pensión de xubilación, as indemnizacións por despedimento, a protección por desemprego e un larguísimo etcétera de dereitos que hoxe consideramos naturais e básicos son en realidade conquistas da loita dos traballadores nos últimos douscentos anos de historia.

En democracia, a folga é un dereito que está regulado polas leis para protexer e amparar ás persoas que o exercen. Por iso non é certo que se produza unha confrontación entre dous dereitos, o do que participa na folga contra o que non quere facelo. O que se confronta é a vontade da maioría dos traballadores de unirse e loitar por defender os seus intereses e a dunha minoría que rompe esa unidade.

É o conflito entre o folguista e o esquirol, no que o primeiro é o único que exerce un dereito, que no caso español está recollido na Constitución. Romper unha folga non é un dereito. Unha opción si, pero un dereito non. En realidade, a maioría fano porque non se atreven a exercer os seus dereitos. O medo ás represalias, ao despedimento, a quedar mal vistos, ás ameazas, lévaos a renunciar a un dereito constitucional. Esa é a verdade.

O 14 de novembro hai unha folga xeral en España. E volveremos ver ese conflito. O dunha maioría de traballadores conscientes da gravísima situación na que estamos e por iso decididos a loitar polos seus dereitos, polos dos seus fillos, polos da maioría social, a non permitir que se desmantelen os dereitos conquistados neses douscentos anos de folgas.

E por outro, os que pola súa situación laboral precaria, porque lles pode o medo, pola súa situación familiar, irán traballar, en moitos casos pasando vergoña por facelo.